Yellowtime - Lazy Yellow Jazz Geel concert report: Freddie |
 |
Gisteren vond hier reeds het eerste luik plaats van Yellowtime editie #5. Een zaterdag gevuld met uitstekende blues gebracht door groepen als Guy Verlinde & The Mighty Gators, Waking Up Dolores en voor de nodige ambiance zorgden zeker ook Doghouse Sam & His Magnatones. Vandaag is het andere kost want iets voor de ‘afternoon tea’ is het verzamelen geblazen voor ‘Lazy Yellow’ en dat is dan, meteen het 2de deel van dit Yellowtime Festival. Een namiddag boordevol uitstekende jazz in een zonnige aangename omgeving en meer hebben we dan niet meer nodig om een druk weekend af te sluiten. Opener van deze ‘Lazy Yellow’ is een formatie die zich hier op en top thuis moet voelen. Deze groep is gegroeid uit een duo, vandaar de naam, en kreeg zijn huidige vorm in 2005. Eerst was er een Quartet en nu zijn ze reeds doorgegroeid naar een Quintet met als extra vandaag zelfs een special guest.
De ‘speciale guest’ voor deze middag is Jefke Verheyen die samen met zijn vibrafoon onmiddellijk een extra boost weet te geven aan deze ‘Two For The Road’. Na één van de bekendste ballades uit de jazz geschiedenis met de standard ‘My Funny Valentine’ reizen deze TFTR richting Brazilië en nemen de aanwezigen mee naar de Bossa Nova van Antonio Carlos Jobim aka Tom Jobim met ‘Corcovado’, en met de gedachte van de beroemde berg van Rio de Janeiro in ons achterhoofd begeven we ons richting wijnbar. Een meer dan voortreffelijk opener al mag soms de stijfheid bij deze TFTR een beetje plaats maken voor een meer ontspannend gevoel. Gevoed door een serieuze portie interesse Alles wordt hier vakkundig aan elkaar gepraat door Yvonne Walter die als jazzzangeres meer dan voldoende ‘knowhow’ heeft om het er hier professioneel van af te brengen…’cause she knows what jazz is…..
Dus next, Moon Express of moeten we stellen dat het voor Hugo Boogaerts eerder Moon stress was Nog vlug de soundcheck afwerken en Hugo Boogaerts, Nico Schepers, Yves Baibay, Robert Mercurio en Patrick Delterne konden met hun ‘Rollin’ alle stress van zich afspelen, en zo konden we ons allen opmaken voor een uurtje aanstekelijke Funky grooves….was it real, yes this was real! Time to change the bandstand en zo was het de beurt aan de youngster van de dag. Benjamin is amper 14 en onder de begeleiding van zijn leraar uit de gitaarschool Vanderheyden brengt deze jonge knaap hier aardige versies van o.a. ‘Blackbird’ van The Fab Four en Eric Clapton’s mooie ‘Tears in Heaven’. Doe zo verder Benjamin!
Terug naar de ‘Sultan Stage’ voor een laatste wapenfeit aldaar en daarvoor hadden ze ‘Hanne Vansant Group’ uitgenodigd.
Frank Deruytter en voor de 2de maal Nico Schepers, dat betekent ook terug Funk en worden nu de voorste rij stoeltjes niet weggenomen om de danslustigen een kans te geven? Samen met de uitstekende muzikanten Bert Gielen, Erik Rademakers en Jordi Geuens staat deze Back To The Future weerom garant voor een uurtje stomende Funk. Voortkomend uit de funkiest band van het land, de O.T.O Machine weten Frank en Nico de perfecte harmonie te brengen tussen muziek en passie. Veel eigen creaties waarbij er een hoop ruimte is gelaten voor improvisatie zijn een kenmerk wanneer je naar dit Quartet gaat luisteren.
Met dank aan Greet Mannaerts en de crew voor een uitstekende organisatie met een voortreffelijke tapasstand, oesters , BBQ, wijnbar en nog meer van al dat lekkers. Hoeveel meer kan je nog genieten op een Lazy day?...en wat hebben wij toch een uitstekende artiesten in ons landje! |
Naast Ben Van Even (gitaar) en Martine Dams (zang) bestaat dit Quintet ook verder nog uit Frans Van Peer (gitaar), An Van Reeth (bas) en een drummer wiens naam ik ben vergeten maar normaliter was het de taak van Luc Lievens en die ken ik nog van uit een vorig leven. Als eerste nummer brengen ze ‘Two For The Road’ een instrumentaal nummer waarbij je bij aanvang reeds onmiddellijk kan wegdromen. Hun repertoire bestaat voornamelijk uit ‘Smooth Jazz’ met soms een flirt met Bossa en zelfs een enkele keer Fusion. Nummers als ‘The Masquerade’ van George Benson en ‘On Green Dolphin Street’ uit de gelijknamige film uit 1947, samen met de zon die door de wolken begint te breken maken deze zondagmiddag uitermate relaxerend.
ging ik ook wat info vragen over de opmerkelijke gitaar van Ben Van Even en blijkt dat dit een eigen creatie is waarbij de ‘neck’ werd gebruikt van een klassieke gitaar want…Ben’s eerste liefde ligt nog steeds bij klassieke muziek.
Niet meer dan 2 weken geleden zag ik Hugo Boogaerts met zijn Moon Express nog aan het werk op JazzWood en dus wist ik dat we na de ‘Smooth Jazz’ van ‘Two For The Road’ het op de Funky tour zouden gooien. De mensen van het geluid moeten uiteraard eerst de tijd krijgen om orde op zaken te stellen en dus kregen we als intermezzo een optreden van de afdeling jazz en lichte muziek van de stedelijke academie te Geel. Een ander opmerkelijk en mooi idee was dat de dames van de koffiebar meer dan voldoend gratis proevertjes uitdeelden om de Oxfarm koffie te promoten.
want in laatste instantie met de hakken over de sloot aangekomen was de stressfactor toch enigszins merkbaar bij Hugo. De reden…hij moest in allerijl zijn keyboardspeler gaan depanneren en dus was Bram Weijters daar een beetje de schuldige van ;-), maar de klank van zijn Fender Rhodes ‘seventy three’ Mark I uit 1977 mocht in geen geval ontbreken op de volgende Funky set.
Afwisselend met instrumentale en vocale funk doen deze Moon Express soms bij mij de geest van Curtis Mayfield tot leven komen. Ook Hugo Boogaerts denkt aan de Jazzclubs die het soms moeilijk hebben om op te boksen tegen de grotere CC’s en brengt met ‘De Sjruur’ een ode aan de gelijknamige Maaseikse Jazzclub. Nummers als ‘Go With The Flow’ en ‘Lousy Day’ werken meer dan aanstekelijk al zorgde een ‘Cloudy Day’ bij het laatste nummer voor wat hilariteit door de partituren hun eigen weg te laten gaan. Sommige van hun nummers zijn zelfs uitstekende earworms, andere daarentegen bevatten teksten voor een 16+ publiek. ‘Revolution’ is het laaste wapenfeit voor deze Moon Express en zo eindigen ze zoals ze zijn begonnen, funk, funk en funk. We hebben genoten, zeker ook van de klanken uit de Fender Rhodes en eenmaal zelfs uit de voortreffelijke Ibanez gitaar uit 1978 van Patrick Delterne…en echt alles was dik in orde!
Het talrijk opgekomen publiek was natuurlijk ook hier voor de volgende artiest. Philip Catherine en zijn Quartet zouden hier eens iedereen uit hun sokken gaan. Samen met Nicola Androli (piano), Phillippe Aerts (contrabass) en Hans van Oosterhout vormt dit Quartet een internationale jazzformatie en om het met de knappe humor van Mr. Catherine te stellen… We don’t give a shit from where they come, we’re all Europians.
Met werk van Cole Porter met ‘Let’s Do It’ en ‘So In Love’ zorgt dit Quartet voor een betoverende namiddag hier in Geel en het wordt zelfs muisstil in deze ‘hof’ wanneer Philip Catherine zijn eigen ‘Old Folks’ uit het album ‘New Folks’ brengt en zo krijgen we ook een woordspeling ‘Cole Porter’ waardig. De voortreffelijk pianist Nicola Andrioli mag ook met ‘La Prima Vera’ een eigen stukje ten gehore brengen en dit was best imponerend te noemen. Als laatste wordt nog ‘Seven Teas’ door het Quartet gebracht en het was merci, very well.
Tijd voor de afsluiter en gelukkig kunnen we ons aan het ‘Back To The Future’ Quintet van Frank Deruytter en Nico Schepers een beetje opwarmen want het wordt stilaan toch wat frisjes al heeft de organisatie ook aan de nodige verwarming gedacht.
Ooit schreef ik neer …is it a whole lotta funk with jazz or a whola lotta jazz with funk, in ieder geval zijn deze BTTF een ideale manier om de dagelijkse beslommeringen van je af te schudden. Nummers al hun ‘Schwung Fu’ en ‘Bing Bing Blues’ zijn technische hoogstandjes waarbij ieder lid van de band zijn spotlight krijgt. Na een uurtje eindigt deze Lazy Yellow in een outstanding Funky Night.
more pics on
|
